In het kader van Dag van de Verpleging zetten we zorgmedewerker Mark in het zonnetje. Na zijn opleiding tot verpleegkundige, was hij ervan overtuigd dat hij in een ziekenhuis wilde werken. Toch had hij moeite met de onregelmatige werktijden. In de reguliere wijkverpleging miste hij de complexe uitdagingen. Benieuwd waar deze zorgheld uiteindelijk zijn passie vond?
Vertel eens over jouw achtergrond?
“Toen ik mijn studie had afgerond, wilde ik heel graag in een ziekenhuis werken. Je kunt het je nu niet meer voorstellen, maar destijds was er geen baan te vinden.” Net als veel andere zorgverleners, had Mark een het idee dat hij in het ziekenhuis de basis moest leggen. Dat hij daar meer zou leren dan in de wijkverpleging. “Voor je klinische blik en je manier van redeneren heeft het zeker meerwaarde om ziekenhuiservaring te hebben. Zeker als je je begeeft in een gespecialiseerde werkomgeving. Toch ben ik erachter gekomen dat het geen must is.” Omdat het zo lastig was een baan te vinden in een ziekenhuis, koos Mark ervoor om tot die tijd parttime aan de slag te gaan in de wijkverpleging. Hij bleef ondertussen verder solliciteren en vond uiteindelijk een baan als verpleegkundige in het St. Antonius Ziekenhuis.
Was dit wat je ervan verwacht had?
Nadat hij vijf jaar fulltime in dit ziekenhuis had gewerkt, merkte hij dat dit toch niet meer zo goed bij hem paste. “In het ziekenhuis zijn er handelingen die iedere dag terugkomen. Daar ben je dan het meest op gefocust omdat daar naar gekeken wordt. Hoe de patiënt zich voelt, komt soms op de tweede plek; door de hectiek van alledag is er soms weinig tijd om een een-op-eengesprek te hebben. Daarnaast hebben in het ziekenhuis de verpleegkundigen de regie. Het ontbijt komt bijvoorbeeld om 08:00 uur. Als de patiënt thuis gewend is om te ontbijten om 12:00 uur, dan is dat lastig omdat dat buiten de structuren van een afdeling valt.”
Wat was jouw volgende stap?
Mark besloot van baan te wisselen en verruilde het ziekenhuis voor een kantoorbaan. Bij deze werkgever kreeg hij de mogelijkheid om een opleiding te doen tot praktijkopleider in de gezondheidszorg. Hoewel hij het werk leuk vond, miste hij al snel het contact met mensen. “Ik kon mijn draai niet vinden.” Mark kwam erachter dat een kantoorbaan niets voor hem was. Maar wat dan wel? Om daar achter te komen, ging hij als verpleegkundige aan de slag via een detacheringsbureau. In die periode kwam hij ook in contact met een oud-collega die werkzaam was bij ExpertCare. Zij zei tegen Mark dat als hij werken in de wijkverpleging en het ziekenhuis leuk vond, hij bij ExpertCare op de goede plek was. Dit bleek inderdaad een schot in de roos.
Als je nu terugkijkt, ben je dan blij dat je ook andere werkvelden hebt geprobeerd?
“Op het moment zelf was het vervelend dat ik niet precies wist wat ik wilde, maar achteraf ben ik blij dat ik zoveel verschillende dingen heb geprobeerd.” Bij de reguliere wijkverpleging miste Mark de complexe uitdagingen en in het ziekenhuis had hij moeite met de onregelmatige werktijden. “Mijn huidige baan biedt precies de juiste combinatie van gespecialiseerd werk en de vrijheid die ik zocht.”
Wat betekent werkplezier voor jou?
“Werkplezier is voor mij een combinatie van het werk zelf, de omgeving en de collega’s. Dit moet in balans zijn. Als dat niet zo is, zal ik dat altijd aangeven. Het is niet goed om te lang in een situatie te blijven waar je niet gelukkig bent.”
“Ik kijk het liefst eerst naar hoe de cliënt zich voelt en daarna pas naar de handeling. Het verhaal van de cliënt en het bieden van een luisterend oor is voor mij veel belangrijker.”
Op welke manier ervaar je als oncologieverpleegkundige meer vrijheid?
“In tegenstelling tot het ziekenhuis, zijn de rollen in de wijkverpleging omgedraaid. Thuis heeft de cliënt de regie en ben ik te gast. De cliënt bepaalt en ik pas me aan op basis van zijn of haar behoeften. Volgens Mark is de band tussen een verpleegkundige en cliënt een belangrijk aspect. “Met zorgverzekeraars is er afgesproken hoeveel tijd je mag besteden aan het leveren van zorg. Voor wondzorg is er bijvoorbeeld een vaste tijd. Je kan hier van afwijken, maar je moet wel verantwoorden waarom. Voor een PICC-lijn met antibiotica krijg je een uur de tijd. Dat is vrij ruim berekend, maar biedt ook vrijheid.” Binnen dat uur valt ook het inlezen, je rapportage, je administratie, soms telefoontjes naar specialisten of ziekenhuizen, de bestellingen en dergelijke.
Volgens Mark is er meer ruimte om een kopje koffie te drinken of een praatje te maken. “Ik kijk het liefst eerst naar hoe de cliënt zich voelt en daarna pas naar de handeling. De handeling zou iedereen uiteindelijk kunnen (leren) en vind ik natuurlijk ook leuk om te doen. Het verhaal van de cliënt en het bieden van een luisterend oor is voor mij echter veel belangrijker.”
Mark heeft duidelijk een hart voor de zorg. Bij deze willen wij hem bedanken voor zijn openheid. Zijn zoektocht heeft hem gebracht naar waar hij wilde zijn. Wat fijn dat hij zijn plek gevonden heeft en dat hij met zijn werk een bijdrage levert aan de zorg! Vond je dit interview leuk om te lezen? Lees dan ook het artikel met Thomas of Lisanne.
