Voor de miniserie ‘Het verschil maken in de zorg’ spreken we drie zorgverleners die hun baan in de thuiszorg gedag zeiden omdat ze ergens anders harder nodig waren. In deel 2 van de serie: Nicole Schouten (35). Zij woont met haar man Dave (39) en hun vier kinderen samen met tien jongvolwassenen met een beperking in Didam.
Een gemiddelde werkdag voor Nicole begint zoals die van veel jonge ouders: vroeg. Om 7.00 uur helpt ze met het opstaan en aankleden van haar vier jonge kinderen. Douchen, ontbijten en boterhammen smeren. Niets bijzonders, zou je zeggen.
Maar tegelijkertijd met Nicole wordt man Dave wakker. Terwijl zij zich over hun kinderen ontfermt, vangt hij de andere bewoners in de keuken van hun grote, zelfgebouwde huis op. Het zijn tien jonge mensen met een beperking, van Syndroom van Down tot een stoornis in het autistisch spectrum. Zij leven samen met het gezin onder één dak.
De jongeren hebben allemaal hun eigen appartement in het gebouw. ‘s Ochtends douchen en kleden ze zichzelf daar zelfstandig. Eenmaal in de gezamenlijke woonkeuken checkt Dave of ze er allemaal netjes uitzien. “Hij kijkt of de haren gekamd zijn en de kleding klopt bij het weer”, vertelt Nicole. “Daarna ontbijten we samen.” De tien smeren een broodje en rond 9.00 uur is iedereen met de taxi opgehaald om naar het werk of de dagbesteding te gaan.
De rest van de dag maken Dave en Nicole de gemeenschappelijke leefruimtes schoon. Soms hebben ze afspraken met ouders of met de gedragswetenschapper die met hen meedenkt over de zorg voor de jongeren.
‘Een lamp aan doen kost minder tijd’
Voor Nicole is het werk in de zorg namelijk nieuw. Ze is een tijd zwangerschapsdocent geweest en het zelfstandig ondernemen en het individuele contact met cliënten vond ze erg leuk. Ondertussen was Dave wel in de zorg werkzaam, al beviel het hem steeds minder. “Hij werkte bij een grote instelling voor ouderenzorg en hij kreeg jaar na jaar minder tijd voor de zorg. Op een gegeven moment was een gordijn openen al teveel. Een lamp aan doen kostte minder tijd.”
En toen viel hun oog op een advertentie van zorgorganisatie Driestroom: ‘Zorgechtpaar gezocht’. Driestroom zet woon- en werkprojecten op voor mensen met een beperking. Na een kennismakingsgesprek viel alles op zijn plek. “Het idee is dat je onder de vlag van Driestroom zelfstandig een zorglocatie opricht. Voor mij was dat een verdere ontwikkeling van mijn ondernemerschap, voor Dave de vrijheid om de zorg in te richten naar zijn eigen idealen.”
De bewoners eten samen met Dave, Nicole en hun vier kinderen in de woonkeuken van het huis.
Verbinding en vertrouwen
Samen met de ouders van de eerste bewoners werkten Nicole en Dave hun plannen uit en in de lente van 2018 openden de deuren van hun nieuwe huis. “Het bevalt ons allebei erg goed”, vertelt Nicole. “We bouwen echt een relatie met de bewoners op. Zo kunnen we zorg leveren vanuit verbinding en vertrouwen.”
Als de jongeren ’s middags thuiskomen, zijn er sommigen die willen helpen met de voorbereidingen voor het eten; anderen trekken zich liever even terug. Om 17.30 uur wordt er gezamenlijk gegeten. Op vrijdagavond is de vaste spelletjesavond, zaterdagavond kijken ze met z’n allen tv.
“Veel van de jongeren zitten in het autistisch spectrum en vinden die vastigheid belangrijk. Maar wij proberen ook oog te houden voor hun individuele behoeften.” Om het welzijn van de jongeren goed in de gaten te houden, gaan Nicole en Dave geregeld in gesprek met een gedragswetenschapper. Ook krijgen ze hulp van twee freelance zorgkrachten, als ze zelf een weekendje weg of op vakantie gaan.
Pierenbadje
Hoewel Nicole haar werk fantastisch vindt, zijn er ook mindere kanten. Zo is het huidige overheidsbeleid nog niet op een kleine zorginstelling als die van hen afgesteld en dat zorgt voor veel extra administratielast. “Naast gewone rapportages moeten we ook informatie optekenen over dingen als veiligheid. Voor bijvoorbeeld het gebruiken van de koelkast betekent dat een logboek bijhouden: de temperatuur, hoe lang producten er in liggen. En van een pierenbadje in de tuin moeten we constant de waterkwaliteit vastleggen. Terwijl wij ook zelf uit die koelkast eten en onze eigen kinderen ook zwemmen in dat badje.”
Daarom maken ze ook hierin vaak hun eigen keuze. “Ik denk altijd: ‘als ik gezeur krijg omdat ik niet alle administratie precies volgens de regels doe, leg ik het ze wel uit.’ In plaats van een logboek bijhouden, maak ik veel liever tijd om bijvoorbeeld lekker te gaan knutselen met een van de bewoners.”
Klik hier als je meer wilt leren over TeamTelefoon.
Geïnteresseerd in meer van zulke artikelen? Schrijf je in voor onze nieuwsbrief.
